Dag 23-26 Luang Namtha-Oudomxay-Nong Khiaw

Vier dagen terug begon ik met de trekking in Luang Namtha in het National Protected Area. Het aantal mensen en de nationaliteiten klopten niet op de borden en uiteindelijk ging ik samen met twee Nederlandse meiden. Zij reisden ook alleen, maar reizen nu even samen. Janet is in Nepal en Birma geweest en Yvette heeft twee jaar in Australië gewerkt. We rijden eerst een uur met de tuktuk en worden dan bij een dorp afgezet. Er gaat een gids mee en een man die achter ons aan loopt. We moeten eerst een voor een, een bamboebrug over. Daarna een zware klim omhoog. Ik was blij dat de man achter mij liep, zodat hij mij af en toe aan mijn rugzak vast kon pakken als ik met een been het ravijn in gleed. Helemaal gesloopt kwam ik boven aan. Ik wilde het bijna opgeven. Halverwege gingen we lunchen. De gids maakte van boomstammen een bankje en van bamboe een tafel. De tafel dekte hij met banenbladeren en legde daar het eten op, wat hij voordat we vertrokken op de markt had gekocht. De andere man maakte ter plaatse eetstokjes. Toen het tweede gedeelte, wat gelukkig voornamelijk bergafwaarts was. Onderweg legde de gids veel uit over de natuur. Ik heb een handvol boomschors opgegeten (wat ontzettend bitter was!) dat hielp tegen diarree. Na 5 uur lopen met 38 graden, onder het zweet en blaren op mijn voeten kwamen we bij een dorpje. We moesten eerst nog door het water de rivier oversteken. Bij het dorp hebben we in de rivier gezwommen. Hierna gingen we weer een stuk met de tuktuk. Bij de trekkings wordt elke keer voor een ander dorp gekozen, zodat alle dorpen in het gebied geld krijgen. We overnachten in een Lanta village bij een familie thuis. Voordat we gaan eten, zijn we met de kinderen gaan knikkeren, een leuk idee van de meiden om dat te kopen. De kinderen vonden het geweldig. Onze gids had het eten voor vanavond meegenomen en zelf klaargemaakt bij de familie thuis. We aten met z’n allen aan tafel. Niemand sprak daar Engels, dus onze gids vertaalde. Er zijn in Laos 68 verschillende minderheden, met elke een eigen taal (die overigens niet op elkaar kijken). Als stammen met elkaar willen communiceren spreken ze in het Lao. Ze zijn niet boeddhistisch, maar geloven in geesten. Geesten kunnen in alles zitten, ook in meubels en eten. Elke huis heeft een spirithouse, een ruimte, achter in het huis, waar de geesten wonen, dit zijn familieleden die zijn overleden. Daar mochten wij als vrouwen niet slapen, dus de gids ging daar liggen. Onze bed was een dun matras op de grond en een klamboe er boven. We sliepen in de woonruimte van de familie. Zij sliepen in de kamers die daaraan grensden. De gids vertelde een verhaal, dat zijn moeder ooit heel ziek was. Het ziekenhuis kon haar niet helpen en toen zijn ze naar de medicijnman van het dorp gegaan. Hij zei dat ze vervloekt was, omdat ze bij het werken op het land de ploeg in de voet van een geest had geslagen. De medicijnman heeft de geest verdreven, door in de tuin eten en drinken neer te zetten. Want de geest is boos en dan moet je hem weer blij maken. De moeder van de gids was toen weer helemaal beter.
Om naar het toilet te kunnen moest je naar buiten lopen, een ladder af een een rieten hutje in. Dan moest je op je hurken boven een gat gaan zitten. Best gezellig want naast je scharrelden varkens en kippen. Slecht kunnen slapen op de harde ondergrond. Om 4 uur ’s nachts stond de moeder van de familie op om het vuur aan te maken. De rest volgde tussen 6 en 7. De kinderen gingen naar school. Wij gingen om 8 uur ontbijten en werden toen naar een dorpje gebracht waar de kajaks lagen. Ik deelde een kajak met een Fransman. De rivier had veel water en er waren regelmatig stroomversnellingen, wat heel leuk was. Bij een stroomversnelling konden we net niet een rots midden in de rivier ontwijken. De boot sloeg om en bij het in het water komen stootte ik mijn knie tegen een rots onder water. Er waren veel rotsen onder water, dus ik draaide mij zo snel mogelijk op mijn rug. Later zijn we weer in de boot geklommen. Op een wondje op mijn rug en knie en wat blauwe plekken na, gelukkig niets ernstigs. Op een eilandje gingen we lunchen. Onderweg had onze gids bananen geplukt naast de rivier. Na 5 uur kajakken kwamen we aan bij de eindbestemming en werden we per tuktuk teruggebracht naar het dorp. In de avond samen gegeten met de Nederlandse meiden en vroeg gaan slapen. De volgende ochtend de bus van 12.00 uur gepakt naar Oudomxay, wat bekend staat om de lelijkste stad van Laos. Het is eigenlijk een stoffige weg met autoreparatiebedrijven. In de stad is 25% Chinees. In de bus sprak ik met een man die gids in Laos was geweest voor de reisorganisatie Djoser. Hij vertelde dat veel bos wordt platgebrand, om daarna rubberbomen te planten. Het hout wordt niet eens gebruikt. Het rubber verhandelen ze met de Chinezen. Onderweg stopte we langs de weg en daar zaten vrouwen de plaatselijke producten te verkopen. Ik kocht bananen en een Duits stel die ik in de bus had ontmoet kocht mais. Maar we kregen veel te veel, dus deelden het.
In Oudomxay vonden ze mij maar raar. De vrouwen negeerden mij, de kinderen waren bang en keken eerst naar boven en toen naar beneden of ik misschien niet hele hoge schoenen aan had. Alleen de mannen vonden het gezellig dat ik er was en zeiden gedag. Ik liep naar de avondmarkt en aan het eind was er een kleine kermis, waar alleen de mannen kwamen. Je kon met een geweer op knuffeldieren schieten. Een man wees op mij en toen op de schiettent en toen besloot ik mee te doen. Je moest een dopje op loop klikken en dan laden. Er verzamelden inmiddels een hele groep mannen om mij heen om te zien hoe ik ging schieten. Ik had er een paar geraakt, maar de knuffelbeesten waren te zwaar om ze om te laten laten vallen. Hierna teruggelopen en rijst gegeten bij een wegrestaurant. Niemand in deze stad spreekt Engels, wat heel lastig is. Ook is er nergens internet/WiFi. De meiden in het restaurant spraken met elkaar en ik hoorde het woord: Falang, dat buitenlander betekent. Dat woord hoorde ik ook in de bergdorpjes. Als kinderen hier stout zijn dat wordt er door de ouders verteld dat de Falang komt en hun gaat opeten.
De volgende dag om 6 uur opgestaan en de monniken langs de weg zien lopen, die eten ontvingen van de bevolking. Er ging vandaag maar een minibus naar Nong Kiau en die vertrok pas wanneer die vol was. Voor ontbijt hoefde ik niet te zorgen. Ik zat net bij het busstation toen een vrouw langsliep met een boodschappenmand vol met brood en gekookte mais en rijst. Na lang wachten vertrok de auto om 10.30 uur. Ik kwam het Duitse stel nog tegen die koffie met mij wilde drinken, maar helaas vertrok de auto al. Het wegdek naar Pakmong was echt verschrikkelijk, maar daar was ik al voor gewaarschuwd. Het gevoel of ik 4 uur lang in de houten achtbaan van de Efteling heb gezeten. Onderweg ook vastgelopen vrachtauto’s tegengekomen. Eindelijk kwam ik via Pak Mong in Nong Khiaw aan. Echt een paradijs hier. Prachtige hoge bergen langs de rivier. Ik kwam een hippie backpackershuis tegen, wat gerund wordt door een man uit Nieuw-Zeeland. Het eten wordt hier vers bereid en er wordt hier zelf brood gebakken, jam gemaakt, chocola gemaakt etc. Beneden is een leuke zitplek met kussens, houten planken op bierkratten en gitaren. Boven slaap ik in een slaapzaal met 7 anderen. Drie jongens en vier meiden. ’s Avonds vroeg een Franse jongen uit mijn guesthouse of ik met de motor meeging om bier te drinken met de lokale bevolking. Hij heeft een zoontje in Frankrijk die hij heel erg mist. Hij heeft al gereisd door India, Bangladesh en Vietnam. In Hanoi heeft hij een motor gekocht, zonder rijbewijs en enige ervaring. Hij rijdt ’s avonds gewoon een bergdorp in en vraagt of hij er mag eten en slapen en dat lukt bijna altijd. En dat helemaal gratis. Na het biertje heb ik op de motor gereden. Helemaal niet moeilijk en hartstikke leuk. Het is een Honda uit Vietnam.
Rond 22. 00 uur waren we terug en zaten er twee Britse mannen voor het guesthouse. We hebben gezellig gekletst. Ze zijn studievrienden. Een woont in Singapore. Ze bezoeken nu in twee weken een stukje van Vietnam en Laos. Ze gaan nu naar Luang Prabang, dus we hebben email uitgewisseld, zodat we daar kunnen afspreken. Ik ben van plan om over twee dagen naar Luang Prabang te gaan. Ik wilde graag de boot pakken, maar die gaat sinds drie maanden niet meer, omdat er een dam is geplaatst. Nu moet ik de bus pakken. Nu is het zaterdagochtend en ik zit met nog een paar anderen te ontbijten. Straks ga ik een mountainbike huren en de omgeving verkennen. Er blijken hier prachtige grotten en watervallen te zijn.