Dag 44–46 Muang Kuah– Dien Bien Phu– Sapa(Vietnam)

Maandagavond(oudjaar) uit eten geweest met Maren(Duitsland), Oele(Noorwegen) en Philip (Duitsland). Hierna monopolie gaan spelen en zelfgebrouwde Laolao(door Hobbes)gaan drinken in Delilah’s. Er was verder helemaal niemand. Hobbes kwam even later hartstikke dronken binnen, en kon nauwelijks meer lopen of praten, dus die ging gelijk door naar zijn bed. Wij mochten doen alsof we thuis waren.
Dinsdagochtend heb ik mijn spullen ingepakt en ben eerst gaan ontbijten met Oele. Gabriel kwam even later aanlopen en plofte neer op de kussens die daar lagen. Hij zag er slecht uit en voelde zich slecht. Verkouden en keelontsteking. Maar hij wilde ook graag de boot pakken. We liepen samen naar de ‘’ticketoffice’’ en omdat we maar met drie waren moesten we 150.000 kip betalen(=15 euro). In de boot zagen we een Nederlands stel die ook naar Muang Khua ging, dus dat betekende dat we met vijf mensen waren en we eigenlijk maar 120.000 kip hoedten te betalen. Gabriel en het Nederlandse stel waren het er niet mee eens en gingen terug naar de ticketoffice. Na een hele tijd, inmiddels kwam heel het dorp kijken, kregen we ons geld terug. De boot was helemaal van hout en erg smal. Aan beide zijden was een houten plank wat diende als bank en zo kon je net tegenover elkaar zitten. Naast ons vijven zaten er nog locals in de boot. Na een uur voeren we langs Muang Gnoi, een dorp aan het water waar toeristen heen gaan voor de rust. De boottocht van 6 uur was prachtig. Mooie bergen, grotten, runderen die tot hun nek aan het afkoelen waren in het water, varkens die over het strand renden, zwemmende spelende kinderen. En langs elk dorp waar we kwamen, was er muziek en waren mensen aan het dansen. Toen ze ons zagen heften ze hun bierfles, zwaaiden en riepen naar ons: ‘’happy newyear!’’. Onderweg nog de kapotte boot van Gabriel tegengekomen, die hij moest achterlaten op de weg terug naar Nong Khiaw.
Met pijnlijke billen kwam ik aan in Muang Khua. We waren nog niet op de steiger gestapt of we werden nat gegooid met water door dronken feestgangers. Drijfnat liepen ik, Gabriel en Oele naar een guesthouse waar Gabriel al eerder had geslapen. De kamers waren erg basic en ik werd ook heel blij van alle rattenpoep dat ik tegenkwam in mijn bed en op de grond. ’s Avonds met Oele en een Frans stel gegeten bij een local restaurant. Zij hadden al de hele dag op het kruispunt staan wachten op een bus naar Vietnam die nooit gekomen is. Bij het touristenoffice vertelde de man dat het nooit zeker is of er een bus komt en als er een bus komt dan is die al vol.
We hadden andere mensen gevonden die ook naar Vietnam wilden. Nu waren we met 9 en met volle moed spraken we af dat we de volgende ochtend zouden staan op het kruispunt om te wachten op de bus. Na het eten samen met Oele, Gabriel en een ander Frans stel nog wat gaan eten en drinken in het guesthouse, toen plotseling de stroom uitviel, wat niet zo erg was, aangezien de harde karaokemuziek nu ook stopte. Het was een slechte nacht. Het muskietennet bevatte weinig gaten, maar was te kort om in te stoppen, dus ik was de hele tijd bang dat ik bezoek zou krijgen van ratten en andere gezellige beesten. En bovendien was er geen elektriciteit, dus geen licht en ventilator.
Om 6.15 in de ochtend stonden we met zijn 9-en gezellig op het kruispunt. Gabriel besloot nog een dag in Muang Khua te blijven. Ik zat weer aan mijn favo ontbijt, rijst met bananen.
Om zeven uur kwam er geen bus, maar toch bleven we goede hoop houden. We zaten daar gezellig op de stoep te lezen of te kletsen. Heel lief kwam Gabriel mij een kopje koffie brengen. Toen kwam er een tuktuk die ons wilde brengen. Toen we met alle bagage in de tuktuk zaten, bleek dat de tuktuk helemaal niet de grens over mag. En van de grens naar de eerste stad in Vietnam is 30km. Dus we zijn maar weer uitgestapt. De man van het Nederlandse stel ging om 10 uur toch maar even rondvragen naar een minivan. Uiteindelijk had hij iemand gevonden, de ceremoniemeester van het dorp, die ons voor 1.800.000 kip(180 euro) wel over de grens wilde brengen. We moesten dus ieder 20 euro betalen, maar dat hadden we er voor over. Om elf uur vertrokken we naar de grens van Vietnam. Hier moesten we eerst naar het loket van Laos en even later over de grens naar het loket van Vietnam. De stempels stonden er in en we konden verder. 30km over de grens kwamen we aan in Bien Dien Phu. Dien Bien Phu staat bekend om de slag bij Điện Biên Phủ. Het was de laatste slag in de Vietnamese onafhankelijksheidsoorlog, die duurde van 13 maart tot 7 mei 1954. Vietnam was tot dan toe een Franse kolonie.
In Dien Bien Phu gingen Oele en ik eerst naar het busstation om te vragen naar een bus naar Sapa. Er bleek drie uur later een nachtbus te vertrekken. We hadden geld gehaald bij de ATM en betaalden onze tickets. We hadden nog even de tijd en gingen eerst een kopje koffie drinken bij een cafe. Hier konden ze geen Engels en ze probeerden ons gelijk Vietnamees te leren. Ook begon een vrouw onze backpacks op te tillen en zij vond dat we maar sterk waren. Hierna wat gaan eten bij een localrestaurant waar de mensen helaas uiterst onvriendelijk waren. De nachtbus bleek een echte slaapbus te zijn met in het midden en aan de zijkanten stapelbedden. Door twee smalle gangpaden kon je je naar je bed begeven. Ik kon er maar nauwelijks zijlings doorheen. Toen ik bij mijn bed kwam lag er al iemand in. De chauffeur zei dat wij veel te lang waren en daarom de VIP bedden achterin, bovenaan kregen met meer beenruimte. Het bed lijkt op een soort tandartsstoel die bijna plat ligt. De achterbank deelden we met drie andere mensen. We kregen dekens en kussens en ik lag daar heerlijk knus met vijf mannen, haha. Nee, zo comfortabel lag ik niet, ik kon we nauwelijks bewegen. De 10 uur durende busrit kon beginnen. Om 22 uur stopten we ergens en was er een mogelijkheid om te eten. Ik wilde gewoon blijven liggen, maar ik moest nodig naar het toilet. Onhandig kroop ik eerst over Oele heen, toen het trappetje af en kwam met mijn voeten bovenop een meneer terecht. Het was hartstikke donker in de bus en blijkbaar lagen er ook mensen in het gangpad.
Na de stop gingen we over hele slechte wegen. Er werd er nog een film getoond die alleen de mensen op de eerste rij konden zien. Hierna ging het licht uit, maar af en toe ging het felle discolicht weer aan, waardoor iedereen weer wakker was. Rond 6 uur werd ik wakker en was het net licht geworden. De hele bus stonk naar ongewassen, zwetende lichamen en ik voelde mij ook vies. Ik had in 24 uur mijn tanden niet gepoetst en kon ook wel een douche gebruiken. Om 6.15 kwam een man naar ons toe en zei dat we Sapa naderden. We waren nog niet uit de bus of er stonden drie vrouwen in traditionele kleding voor onze neus (om 6.15 in de morgen) met de vraag of wij een trekking wilden doen naar hun dorp. We bedankten vriendelijk en zeiden dat we eerst op zoek gingen naar een hostel. Maar toen we verder liepen, merken we dat ze op nog geen voetlengte achter ons liepen. Ze liepen het hele eind met ons mee naar een cafe waar wij koffie gingen drinken en bleven aan de overkant staan wachten. Dat duurde voor hun te lang en ze kwamen ons onderbreken met de vraag of we nou meegingen naar hun dorp (tegen betaling van 80 dollar). We zeiden nogmaals dat we moe waren na een lange reis, eerst een hostel wilden vinden en nog geen idee hadden wat we wilden doen hier. Dwingend deed ze ons een armbandje om en ze zei dat we nu van haar waren en dat we haar naam tegen iedere andere dame moesten zeggen. Na een kwartier gingen ze eindelijk weg. Wat een leuke eerste kennismaking. Toen we onderweg waren naar ons hostel werden we door nog 6 andere vrouwen aangesproken en zeiden we dat we al met Moe meegingen (gingen we helemaal niet), maar het werkte en ze liepen gelijk weg. Onderweg ook nog meerdere keren aangesproken door mannen op brommers die een hotel voor ons wisten. In het backpackershostel kreeg ik een mooie kamer met balkon. Hierna zijn we gaan ontbijten. Na wat geïnternet in het hostel zijn we gaan lunchen bij een Chinees restaurant en hierna een wandeling gemaakt door de stad. Weer velen vrouwen vriendelijk van ons af moeten ‘slaan’, die ons achtervolgden met hun producten. We zijn naar een park gegaan omhoog lopend naar een uitzichtpunt op een berg. Een prachtig aangelegd park met bloemen, planten etc. Via gangen door rosten liep je naar de top, waar een geweldig uitzicht was over de stad. Leuke Vietnamese en Chinese toeristen tegengekomen. Oele en ik zijn apart van elkaar gaan dineren. Hij wilde een email aan zijn vriendin schrijven en ik dit blog. Heb net de lekkerste pizza gegeten in jaren in een te chic restaurant (niet geschikt voor backpackers), maar ik vond dat ik het verdiend had. Morgen gaan we een brommer huren en naar de waterval. Ik heb een Engels boek gekregen van Oele dat hij al uit had en ik graag wil lezen. Ik ga morgenavond of overmorgen naar Hanoi met de trein. Ik ben er nog niet uit of ik de dag of nachttrein wil nemen. In Hanoi gaan we ons eigen gang. Oele heeft maar 2 weken in Vietnam, dus neemt een sneller reistempo aan dan ik. In Hanoi hoop ik de meiden uit Israel weer te zien.
Na 26 dagen heb ik afscheid genomen van het mooie Laos. Een mooie tijd om aan terug te denken. Nu een nieuw avontuur: Vietnam!