Cambodja en Singapore

Cambodja

Mijn eerste indruk van Cambodja was de hoofdstad Phnom Pehn. Ik verbleef in het Eighty8 hostel dat zich ten noorden van het centrum bevind. De eerste avond ben ik uitgeweest met een leuke groep mensen in de nachtclub Pontoon. Ben had zijn voet gebroken en kreeg het toch voor elkaar om met zijn krukken leuke dancemoves te maken. Er kwam ook een groepje Cambodjaanse meiden meedansen. We hebben erg gelachen.
De eerste twee dagen had ik in bed gelegen omdat ik mij niet lekker voelde. De derde dag had ik een hele oude brommer gehuurd via het hostel. Ik werd al snel aangehouden door drie agenten die langs de weg stonden. Toen ik nee antwoorde op de vraag of ik mijn rijbewijs kon laten zien, vroegen ze mij om ieder 25 dollar te betalen als boete. Ik zei dat ik dat veel te veel geld vond en gaf de negen losse dollars in mijn portemonnee. Hij knikte dat dit ook wel goed was en ik reed verder. Ik heb een paar uur rondgereden door de stad en het platteland. Op een brommer rondrijden geeft altijd de beste indruk van een stad. In de middag zocht ik Syn op in het hotel waar hij werkt. Hij is opzichter van de scholen in Anlong Khong, een project dat is gerealiseerd door Active Help Cambodia (www.activehulpcambodja.nl). Syna bood mij aan om mij de volgende dag op te halen. De volgende ochtend om 7.00 uur stond hij bij mijn hostel en gingen we op weg op zijn 20 jaar oude brommer. We begonnen de dag met een grote kom noedelsoep. Voor de klas gaf ik een kleine introductie over mijzelf en legde uit dat je als verpleegkundige veel van het menselijk lichaam moet weten. Zo ook van het hart. Ik heb ze verteld dat je je hartslag ook kan voelen bij de pols en dat het hart sneller gaat kloppen als je je inspant, bijvoorbeeld bij hardlopen. Ik daagde een jongen uit om een wedstrijdje buiten te rennen. De hele klas werd enthousiast en we begonnen samen het veld over te rennen. Iedereen ging uit zichzelf een hand op zijn borst leggen om de hartslag te voelen. Was erg leuk om te zien. Na rondlopen met een paar kinderen op mijn rug, handklapspelletjes en een heleboel high-fives gingen de kinderen lunchen. Zowel de kokin en de lerares krijgen een salaris vanuit de stichting. De school was afgelopen en Syn en ik namen afscheid van de kinderen en ik bedankte de lerares voor haar tijd. Syna bracht me naar de herdenkingsplaats van de Killingfields. Syn ging met een paar andere mannen pool spelen en ik nam een audiotour bij de Killingfields. Ik had mij helemaal niet ingelezen in de geschiedenis van Cambodja en na het horen van het eerste verhaal van de audiotour, realiseerde ik mij pas wat voor verschikkelijks zich hier heeft afgespeeld. Ik werd d.m.v. informatie over de Rode Khmer, Pol Pot en wat zich hier had afgespeeld geleid langs de massagraven. Tijdens de wandeling om het meer werd er een droevige klassieke muziek afgespeeld waarvan je de tranen in je ogen kreeg. In een glazen bak werden de botten, tanden en kleren van vrouwen, mannen en kinderen verzameld die elke jaar gevonden werden in de kuilen als de regen zand had weggespoeld. Als je goed keek zag je soms onder een boomstronk een stukje stof steken, wetende dat dat van iemand is geweest die verschikkelijk heeft geleden. Lees het stukje op deze website om meer te weten te komen over de geschiedenis van Cambodja en de Killingfields: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/internationaal/105284-genocide-cambodja.html
Het gebied van de killingfields was ommuurd zodat mensen erbuiten niet wisten wat zich er afspeelde. Binnen de muren werden er luide communistische liederen afgespeeld dat het gekrijs van de mensen oversteeg. De mensen werden daar in vrachtwagens gebracht. Er werd verteld dat ze naar een nieuw huis werden gebracht, zodat ze rustig zouden blijven.
Mannen, vrouwen en kinderen werden koelbloedig doodgeslagen met stokken, scheppen, schoffels etc, Met alles waarmee geslagen kan worden werd gebruikt. Baby’s werden ook al als bedreiging gezien, omdat ze misschien konden uitgroeien tot tegenstanders van de staat. Baby’s werden aan hun arm of been beetgepakt en tegen een grote boom doodgeslagen. De killingtree genoemd. Ook was er een massagraf waar vrouwen in waren gevonden die onthoofd waren. Er is een monument gebouwd, waarin schedels die zijn gevonden zijn opgeborgen achter glazen ruiten.Wat ik hier gezien en gehoord had was niet te geloven. Ik kon niet geloven dat ik op een plek rondliep waar zich zulke verschikkelijk dingen hadden afgespeeld. Na de killingfields bracht Syn mij naar de S-21 gevangenis: De Tuol Sleng, een voormalig schoolgebouw dat tijdens de Rode Kmer als gevangenis werd ingericht. In deze gevangenis werden tussen de 14.000 en 20.000 mensen vastgehouden en geexecuteerd. De grote rekstok (waar studenten oefeningen aan deden) die op de binnenplaats staat werd door de Rode Kmer gebruikt om gevangenen met hun armen op de rug aan op te hangen als marteling. In de klaslokalen waren cellen gebouwd van stenen of hout. Net als de Nazis fotografeerden de Rode Kmer alle gevangenen. De foto’s zijn hier tentoongesteld.

De laatste avond in het hostel in Phnom Penh heb ik samen met mijn kamergenoten wedstrijdjes pool gespeeld.Van een van hen heb ik een paar albums muziek op mp3 gekregen. O.a. The Herd en Nico Push. Eindelijk andere muziek op mijn Ipod.

Ik nam de bus naar Kampot. In de bus twee meiden: Elly en Mills uit Engeland, waarmee ik een tuktuk deelde naar het hostel. Het hostel lag 20 minuten rijden van het centrum gelegen aan de rivier. Het hele hostel bestond uit hout en er was een grote veranda met hangmatten en relaxe stoelen. Ik sliep voor 4 dollar in een rieten hut met 9 anderen. Die avond gekaart in de bar. De volgende dag heb ik de hele dag gelezen, het boek ‘Godin van de Jacht’ van Heleen van Rooyen dat ik daar vond in de boekenkast. Avonds hebben we ons met zijn 6-en in een vierpersoons tuktuk naar het centrum laten rijden om te eten. De volgende dag hadden we brommers gehuurd. Elly had nog nooit gereden en wilde dit ook niet, dus ging ze bij mij achterop. We gingen naar het Bokor national Park. De waterval, een boedhabeeld en een 100-jaar oud casino gezien. Het park is helemaal nieuw aangelegd, en nu nog ontoeristisch. Hierna naar Kep gereden, gelegen aan zee. Hier hebben we net gevangen krab gegeten. Die avond nog wisselde ik het hostel voor een kamer in het centrum, zodat ik de volgende dag vroeg de bus kon pakken naar Sihanoukville.
In Sihanoukville bleef in een nacht in het Ledzephyr hostel. Ik sliep in een kamer met 11 anderen. De bedden pal naast elkaar. Het leek er wel een gevangenis.
De volgende dag nam in de speedferry naar Koh Rong Samloem. Hier kreeg ik een eigen bungalow omdat de gastenkamer in het duikcentrum al bezet was. Op het eiland is geen internet en alleen elektriciteit van 17.00 uur tot 23.00 uur. Ook alleen maar koud water, maar dat vond ik geen probleem. Die avond met Nils uit Zweden en Vic uit Engeland gegeten. Zij deden als buddies de duikcursus. Die nacht moest ik elk uur braken en naar het toilet. Ik voelde mij verschikkelijk daar alleen in de bungalow. Nouja alleen.. Ik had twee hele lieve ratten in mijn bungalow, die nieuwsgierig hun koppies om de hoek staken als ik in de badkamer was.
De volgende dag ontmoette ik mijn buddie Dimitry waarmee ik samen de duikcursus zou volgen. Hij was hier samen met zijn vriendin, maar zij wilde niet duiken. Onze duikinstructeur was Stephen(uit Ierland). Zijn vriendin Ali(Engeland) en Simon(Engeland) zijn hier ook duikinstructeur.
De eerst dag was alleen maar theorie. We kregen een boek, moesten 4 educatiefilmpjes bekijken en oefentoetsen maken. Dat was nog best ingewikkeld, zeker in het Engels.
De volgende dag gingen we het water in om de skills te oefenen, zoals regulator(zuurstofmondstuk) uit doen onder water en de reserve van je buddie pakken. Dit in het geval je geen zuurstof meer in je fles hebt. Ook draaide Stepen mijn zuurstof uit op 5 meter diepte, om te laten ervaren hoe het is om geen zuurstof meer te hebben. Gelukkig deed hij de zuurstof weer aan toen ik het gebaar maakte: out of air. In de middag de eerste echte duik. We gingen met de boot naar open water en hebben een duik gemaakt naar een bootwrak op 7 meter diepte. Dit was heel gaaf om te zien. Het gevoel onder water is geweldig, het lijkt alsof je zweeft. De vissen zijn helemaal niet bang en zwemmen vlak voor je gezicht. Dimitry besloot te stoppen met de cursus omdat hij erg veel pijn had aan zijn oren en hoofd. De volgende dag was het tijd voor duik twee en in de middag had ik het schiftelijk examen gemaakt. De vierde dag was het prachtige weer en de zee rustig. Ik maakte mijn laatste twee duiken met mijn instructeur Stephen. De eerste duik bleven we 51 minuten onder water op een diepte van 14.6 meter. Het zicht was geweldig, overal vissen en koraal. En mijn grote wens tijdens de cursus kwam uit: drie Barraccuda’s van bijna 1.5 meter! En een blauwgespikkelde pijlstaartrog, koffervis, anemoonvissen etc! De vierde en laatste duik was 50 minuten op 13 meter diepte. Na de duik gaf Stephen mij een high five. Ik was geslaagd!
Terug bij het duikcentrum kreeg ik een applaus van de andere instructeuren Ali en Simon. Ik was erg gelukkig (ondanks braken, diaree en maandelijkse vrouwlijk ongemak gedurende de cursus). Toen nog een tijd gepraat over een nieuw project op het eiland. De komende 6 maanden zijn ze van plan (als er genoeg sponsoren zijn) een medische post te bouwen voor de eilandbewoners. Nu komen de eilandbewoners met wonden etc. naar het duikcentrum. Het plan is dat er een westerse verpleegkundige en arts komen te werken. Ook worden er nu dorpbewoners opgeleid als havenwacht. Er wordt nog steeds en voornamelijk door Vietnamese schepen gevist d.m.v. dynamiet, waardoor er veel tropische vissen sterven en koraal vernietigd wordt. Als er zo’n vissersboot het eiland naderd dan gaan de havenwachten er naartoe om te aan te spreken en weg te sturen.
Die middag nam ik de boot terug naar het vasteland. Afscheid genomen van deze geweldige groep mensen waar het erg goed mee klikte. Ali en Stephen hadden mij een bungalow voor 8 dollar aangeraden in Sihanoukville. Ook gaven ze als tip om eerst naar de supermarkt kaas en brood te kopen en dan languit in het grote bed voor de televisie te gaan liggen. En dan deed ik. Een Hollandse maaltijd: broodje kaas met een glas melk. Jeeh wat heb ik dat gemist.
De volgende dag nam ik de bus weer terug naar Phnom Penh. Dit keer een eigen kamer in het Mad Monkey hostel gelegen bij het Independence Monument. Die avond was er geen bokswedstrijd, dus heb ik een uur doorgebracht in een cdwinkel. Twee jongens die er werkte gaven mij een stoel en lieten allerlei verschillende stijlen khmermuziek horen. Ik kocht zes cd’s, waaronder tradioneel, pop, feest en rock muziek. De muzikant van de hardrock cd was de eerste die een contract heeft gekregen bij een platenlabel. In Cambodja houden ze namelijk niet van hard-rock. Verder heb ik in Phnom Penh het Royal Palace, het National Museum en de Russische markt bezocht. |
De volgende bestemming was Battambang waar ik verbleef in het Tomato hostel voor 3 dollar per nacht voor een eigen kamer met badkamer. Het hostel wordt gerund door een erg vriendelijke familie. Ik kreeg daar mijn ontbijt geserveerd door een van de vrouwlijke familieleden van het hostel die haar pyjama nog aan had. Om 9 uur werd ik opgehaald door mijn tuktukdriver. Hij is student en wil met rondleidingen geld verdienen voor zijn opleiding. De eerste bezienswaardigheid was de bambootrain. Via een treinspoor tussen de weilanden door vervoerden boeren vroeger hun oogst d.m.v. een bamboetrein. Ik deelde een ‘trein’ met een stel uit Australie. We reden met 30km per uur over een kronkelig spoor. Regelmatig hadden we tegenliggers en moest er gediscuseerd worden welke trein moest wijken. Eén trein moest dan heel even van de rails gehaald worden. Bij het eindstation hebben we een bakstenenfabriek bezocht. Hierna ging ik naar de tempel op de berg. Ik kon kiezen of ik wilde lopen naar de top of per motortaxi. Ik besloot te lopen naar boven. Halverwege was de Killingcave, waar vele mensen vermoord zijn tijdens het regime van de Rode Khmer. Op de top stonden prachtige tempels en er was naast een Amerikaans stel helemaal niemand. Wel veel apen, die het niet fijn vonden dat ik te dichtbij kwam en in de aanval stonden. Toen ik beneden was een biertje gedronken met het Amerikaanse stel. Heather en .... wonen in Florida, zijn voormalig duikinstructeurs, en zijn nu allebei werkzaam in het basisonderwijs. Thuis rijden ze een hele mooi koperkleurige Harley Davenson. Toen we afscheid namen gaven ze mij hun emailadres en nodigden zij mij uit in hun huis in Florida.

Siem Reap:
Vanuit Battambang ging ik naar Siem Reap. Een busreis van 4 uur. Ik ging naar het ‘One Stop Hostel’ en kreeg een bed in een 10 persoons slaapzaal. Ik werd gelijk meegevraagd om uit eten te gaan. Ik vroeg ook nog een Duits meisje mee en uiteindelijk met zijn 10-en gaan eten in een lokaal restaurant waar het eten super was. De Vietnamese loempia’s die we in Nederland kennen zijn helemaal niet Vietnamees, maar Cambodjaans! In Vietnam hebben ze wel loempia’s, maar hele andere en niet zo lekker. Nu in dit restaurant dus de lekkere vertrouwde loempia (springroll) en een kokoscurry.
Ik ben drie dagen naar de tempels geweest. Twee dagen met Helen(Schotland) en Joseph(USA) met de tuktuk naar Angkor geweest en o.a. de ‘Angkor Thom’(boedahoofden), Bayon en‘Ta Prohm’ (Tomb Raider) en de Ankor Wat gezien. De tempels zijn zo groot met allerlei gangen en verdiepingen, dat je er al snel uren in doorbrengt. De Ankor Wat wilden we bij zonsopgang zien, dus zaten we om 5 uur in de ochtend al in de tuktuk.
De derde dag ben ik met de fiets zelf het park in gegaan en heb ik de grote route gereden langs velen tempels. Het was een mooie route langs bossen, rijstvelden en dorpjes. Helen ging naar Phom Penh en Joseph terug naar de US.
Ik leerde Sem(Eng), Graham(US) en Lorenz(Aus) kennen. Gezellige gesprekken en samen gegeten. Lorenz is een rapper uit Sydney. Hij heeft een cd opgenomen en doet als werk hiphop en tekstschrijf lessen geven aan kinderen. Ik heb zijn cd gekregen en na wat ik gezien heb op youtube ben ik enthousiast! (https://www.youtube.com/watch?v=pCPnoPTQTYE) Helaas vertrokken zij ook de volgende dag, ieder naar een andere bestemming. De laatste twee dagen Marije en Leon ontmoet uit Nederland. En ik kwam Devin uit Canada weer tegen! Sinds we elkaar ontmoet hadden in Phong Nha in Vietnam op de motor, kwamen we elkaar op Phu Quoc Island en hier dus in Siem Reap weer tegen, zonder dat we wisten waar de ander was. Die avond met Marije, Leon en Devin de wedstrijd Nederland – Autralie gaan kijken in de Pubstreet, een supergezellige straat met allerlei restaurants en café’s. We vonden een mooie plek voor het projectiescherm en bestelden bier met popcorn. Andere Nederlanders kwamen ook bij ons zitten. De sfeer was geweldig. Na de wedstrijd begonnen enkelen van verschillende nationaliteiten te dansen op straat. Ik stond met een biertje te kletsen en genietend om mij heen te kijken. Ik werd op mijn schouder getikt en het was Elysa, waarmee ik uit was geweest in Phnom Penh. Die avond nam ik afscheid van Devin, na al onze toevallige ontmoetingen, gaan we elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. Maar je weet maar nooit. Ik heb gemerkt dat de wereld heel klein is. Mensen die ik had ontmoet kwam ik op andere plaatsen of andere landen zelfs weer tegen. De volgende dag ben ik gaan paardrijden op het platteland van Siem Reap. Mijn laatste keer was 5 jaar geleden in Ierland. Ik heb totaal geen techniek, maar vind het leuk om te doen. Mijn gids Dara(betekent ster) vertelde over de omgeving en over zijn leven. Zijn familie woont in Phnom Penh, maar hij is naar Siem Reap gekomen om werk te zoeken. Hij maakt als gids en paardenverzorger lange dagen en is altijd moe zegt hij. Het was een geweldige ervaring om om 7 uur in de ochtend tussen de rijstvelden door te galoperen.
Uiteindelijk ben ik 7 nachten in Siem Reap geweest. Een mooie rustige stad met mooie huizen, parken, bossen en goed eten. Ook een mooi souvenier gekocht. Het is een combinatie van een viool en een trommel. Een traditioneel Cambodjaanse muziekinstrument. Ik heb hem bij een bandje dat ik op straat zag spelen laten stemmen en er even op laten spelen. Het heeft twee snaren en met een strijkstok bespeel je het. Aan de onderkant is een trommeltje met slangenhuid om het gluid te versterken.

Vanaf Siem Reap de bus naar Phnom Penh genomen. Zes uur lang over een slechte weg. In Phnom Penh bleek ook een ‘One Stop Hostel’ te zijn, dus daar ging ik naar toe. De volgende avond een filmavond (‘Boys Don’t Cry) gehouden met mensen uit het hostel en hier zag ik ook weer mensen die ik in Siem Reap had ontmoet. Een jongen die in het hostel werkt was geinteresseerd in het muziekinstrument en samen hebben we er op gespeeld. Zijn vader was er erg goed in.

Kratie:
Vanuit Phnom Penh de lokale bus genomen naar Kratie. Verwachte reistijd 6 uur, maar we deden er ruim 8 uur over. Het vermoeienste van reizen door Azie zijn de busreizen. Ik heb een kamer genomen in het le Tonle Guesthouse (letonle.org). Een traingscentrum voor jongeren die opgeleid worden om in de horeca te werken. Jongeren werken in het restaurant. Ze nemen bestellingen op, dekken de tafel en serveren. Dit doen ze nog een beetje verlegen, maar erg vriendelijk. Het guesthouse is een gebouwd in Kmerstijl en heeft vier kamers boven het restaurant. Prachtig luxe kamers en badkamers en dat voor maar 10 dollar per nacht (voor een privekamer in een backpackershostel betaal je 15 dollar). Johan uit Frankrijk heeft hier ook een kamer en samen hebben we gegeten ’s avonds. De andere twee kamers zijn leeg, laagseizoen is duidelijk te merken. De volgende dag (om 9.00 uu) ben ik met de brommer naar het dorp Sambor gereden, 40 km ten noorden van Kratie ook aan de Mekong gelegen. De weg er naar toe leidde mij langs prachtige houten huizen op palen. De huizen ontwerpen en bouwen de mensen zelf. En dat doen ze ontzettend goed. Het ene huis is nog mooier dan de ander. Als ik ergens een huis zou willen hebben is het hier wel. Aan de ene kant de Mekong rivier en aan de andere kant de rijstvelden. Het was duidelijk een zondag, want bijna alle vrouwen liepen nog in pyjama rond en de mannen waren aan het huis aan het klussen. Zoals ik ook gewend was in Laos en Vietnam waren kinderen enthousiast aan het zwaaien.
In Kratie bezocht ik de ‘Wat Sor Muy Roi’ tempel die bekend staat om zijn honderd zuilen. De vorige tempel was volledig verwoest door de Rode Khmer. Aan het eind van de jaren 90 heeft de regering een nieuwe, felgekleurde tempel met 106 zuilen ter herrinering aan de oude laten bouwen. De muur en plafondschilderingen waren prachtig en ook weer heel kleurijk.
Achter de tempel tussen de monikkenwoningen in ligt het ‘Turtle Conservation Center’. Dit project draait om de zeldzaamste en grootste zoetwater schildpad ter wereld: de Cantor’s Softshell Turtle. In grote aquaria kunnen de schildpadden paren en eieren leggen. Als de schildpadden sterk genoeg zijn (rond 10 maanden) dan worden ze vrijgelaten in de Mekong Rivier. Ze kunnen wel 2 meter lang worden en 50kg wegen! Een monnik leidde mij rond door het centrum en langs een terranium met andere soorten schildpadden. Hier kwam ik favoriete dier tegen: de landschildpad. Geweldige beesten. De monnik gaf hem een tomaat die de schildpad heel actief op ging eten met zijn scherpe tanden. Buiten bij de monnikenwoningen waren kinderen aan het knutselen onder leiding van een monnik. Rozen werden er geknipt en gevouwen van papier. Ze waren aan het zwaaien en ‘hello’ zeggen dus ik ben er bij gaan zitten. Een meisje legde mij heel geduldig uit hoe het moest. Zij was er heel vaardig in en had zo een prachtige roos van papier in elkaar gezet, die ik mocht hebben.
Op de terugweg naar Kratie stopte ik bij Sambok Mountain. Voor de beklimming van de berg moet je drie trappen op. Er worden steeds meer beelden en tempels bijgebouwd en het ziet er heel kitscherig uit. Boven op de berg kwam ik twee cambodjaanse meisjes tegen van een jaar of 10-12. Ze vroegen mij of ik een paar foto’s van ze wilden maken bij de boedabeelden. Ze hebben geen emailadres, dus helaas kan ik ze niet naar ze toe sturen. Toen we naar beneden liepen zagen we nog een hele lange, dunne, groene slang, die volgende de meiden giftig was. Beneden aangekomen bleek dat ze ook op een brommer waren. Ik ben altijd weer verbaasd als ik jonge kinderen op 125cc scooters zie rijden zonder helm.
De volgende dag ben ik met Yoan uit Frankrijk op de fiets naar de dolfijnen gegaan. Zo’n 15km van Kratie. We werden onderweg velen malen begroet door de families. Om de dolfijnen te zien moet je met een houten bootje naar het midden van de Mekong. Hier doen ze de motor uit en roeien verder om de dolfijnen niet te storen. We lagen tussen het riet te wachten en uiteindelijk zagen we de dolfijnen. Ze komen regelmatig boven om zuurstof te halen. Deze dolfijnen zijn bijna uitgestorven. In de mekong leven er nog tussen de 40 en 80.
Op de terugweg naar Kratie zagen we een hele groep mannen een houten huis verplaatsen. Maar het was zo zwaar dat het bijna niet lukte. Het was heel bijzonder om te zien.
Terug in Kratie gelunched en toen met de fietsen op het pontje naar het eiland Koh Trong in de Mekong. Het pontje is eigenlijk een houten bootje met plaats voor 12 mensen. Alles wordt met het bootje vervoerd. Zo ook eten en drinken voor de eilandbewonders. Het eiland is klein, 8km in omtrek. Er zijn twee homestays op het eiland. Wij besloten voor homestay 1 te kiezen. We werden welkom geheten door de familie. Het is een huis op palen en samen met nog 5 fransen sliepen we in de woonruimte op dunne matrassen.
Er werd heerlijk voor ons gekookt en met zijn allen aten we onder het huis. S avonds ben ik nog met 4 fransen naar het zwembad geweest dat bij een guesthouse hoorde.
Ik sliep die nacht heerlijk. Blij dat ik een muskietennet had, want er waren velen kevertjes en kakkerlakken. Die ochtend ontbeten en om 9 uur het pontje weer terug genomen naar het vasteland. Ik nam de minivan van 12.30 naar Phnom Penh . De vierde keer alweer. Phnom Penh is het centrale punt in Cambodja en als je naar het Noorden, Oosten, Westen of Zuiden wilt, je moet toch steeds weer door Phnom Penh.
Ik geloof niet meer ik toeval. Volgens mij zijn de ontmoetingen hier met een reden. Ik liep mijn slaapzaal in het onestop hostel en ik zag Anne weer! Ik had haar ontmoet ik Siem Reap en haar de duikschool op Koh Rong Samloem aanbevolen. Ze is daar geweest en heeft gedoken met Stephen, die mijn instructeur was. Ze heeft het ontzettend naar het zin gehad en bedankte mij voor de tip. Ik moest de hartelijk groeten hebben van Ali en Stephen. Uit eten geweest met Anne en nog twee andere meiden uitde slaapzaal en na het eten allen een oliemassage. Daar lagen we dan, helemaal naakt naast elkaar. De massage was super, erg ontspannend. En we hebben erg gelachen, omdat we qua lichamen zo veel verschilden. De volgende ochtend had ik een fiets gehuurd en ben door Phnom Penh gaan fietsen. Mijn laatste ochtend in het mooie zuidoost azie.
In de middag het vliegtuig genomen naar Singapore. De laatste zes dagen van mijn reis...

Singapore:
Na bijna vier maanden Zuidoost Azië kwam ik in een modern land terecht. Even aanpassen, maar ook wel weer fijn. Ik nam de metro naar het ‘Joyfor’ hostel. Deelde een kamer met een paar Chinezen die geen woord Engels konden praten. Bovendien kraakte mijn stapelbed ontzettend, dus ben na drie nachten verhuisd naar een ander hostel (Green kiwi). Deze kan ik iedereen aanraden. Toen ik een foto van Singapore op Facebook zette, kreeg ik een berichtje van Janet, dat zij ook in Singapore was. Ik ontmoette Janet in Noord Laos, tijdens de jungletrekking. We zijn twee dagen met elkaar opgetrokken in Singapore. Muziekfestival, kunst in het Ritz-hotel, skaten in het park, Pinkdot (Gaypride), Chinatown etc.
Janet vertrok naar KL en ik bleef nog drie dagen. Ik ontmoette Manuel uit Duitsland in een cafe en we namen samen een taxi naar het uitgaansgebied om de wedstrijd Nederland – Mexico te kijken. Het was een gezellige nacht en lag pas tegen de morgen in bed.
Met Manuel de ‘Gardens By de Bay’ gaan bekijken. Echt prachtig aangelegd.
Singapore is een geweldige stad/land. Marina Bay met alle wolkenkrabbers is geweldig. Prachtige architectuur, vriendelijke mensen, heerlijk eten, rijk aan culturen, festivals, winkels.
’s Avonds is de stad in de ban van sport. Er is boodcamp op straat, met honderden mensen hardlopen om de baai heen, boksen etc. Ik deed mijn hardloopschoenen aan en deed mee aan de festiviteiten.
Vier maanden rondreizen door Zuidoost Azië. Het was geweldig. De mooiste ervaring van mijn leven. Mede door de mensen die ik heb ontmoet onderweg. De interessante gesprekken, het lachen samen en de avonturen die we samen hebben beleefd.