Dag 13 Mae Hong Son

Volle maan, straks starten de Fullmoonparty's in het zuiden van Thailand. Een aantal mensen die ik ken zijn daar nu om te feesten.
Ik zit met volle maan in een uitgestorven stad in de bergen vlakbij de grens van Birma: Mae Hong Son.
Vanochtend ben ik om 8 uur opgestaan. Ik kreeg ontbijt van het meisje van gisteren. Ananas, watermeloen en toast waar ik zelf super zoete chemische jam op kon smeren. In het guesthouse hing een getekende landkaart waar je alle bezienswaardigheden op kon vinden. Er stonden ook afstanden bij en dat waren afstanden van 40km. Op de mountainbike de bergen in de hitte leek mij geen goed idee, dus heb in het dorp een Honda gehuurd voor 24 uur. Met een volle tank vertrok ik richting het noorden, een tocht die uiteindelijk 7 uur zou duren. Halverwege de heenrit stopte ik bij de Pa-Sau waterval. Ondanks de droogte van afgelopen maanden stond de waterval niet droog. Het was er prachtig en er was helemaal niemand zo vroeg in de morgen.
Ik reed nog verder de bergen in. D.m.v. haarspelbochten klom ik steeds hoger. Prachtige uitzichten over rijstvelden. Ik heb geen mooie foto's kunnen maken omdat het heiig was. Er zijn op dit moment veel bosbranden door de droogte. Overal waar je kijkt zie je wel rook.
Onderweg zwaaiden de mensen naar mij met een brede glimlach. Dat zie je ook niet vaak denk ik, een blanke westerse vrouw op een motorbike met een roze helm op haar hoofd die ver de bergen in rijdt. Ik moest er zelf ook wel om lachten. Ik kwam langs Doi Tung Development Project( Pang-Tong), een initiatief van Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Srinakarindra (moeder van de huidige koning van Thailand), die overleed in 1995. Ook vind je er de zomerverblijven. Van de bewaker mocht ik doorrijden. Ik kwam in een prachtige vallei terecht met bloemenvelden, moestuinen, paarden, schapen, koeien en herten. Het doel achter het project was om een methode te ontwikkelen om de sociale problemen van het gebied op te lossen door middel van onderwijs, opleiding, en "duurzame alternatieve ontwikkeling ', zoals veranderingen in de landbouw (een agrarisch opleidingscentrum opgericht om mensen te helpen veranderen van de opiumproductie naar het telen van gewassen zoals koffie, aardbeien en macadamianoten). Er werken daar nog steeds veel mensen om alles te behouden.
Hierna reed ik nog verder richting de grens van Birma.Ik reed onder andere langs het Bamboo Research Centre, waar ik een wandeling van 1km maakte langs de bamboo. Een stuk verder stopte in het plaatje Snan Na Pa Paek bij een wegrestaurant. Ik kreeg een zelfgemaakte menukaart waarop alle gerechten in het Engels stonden geschreven. Ik zal een foto toevoegen hoe het er uit zag. Super leuk gedaan. Ik bestelde rijst met kip en Basilicum. Erg lekker, maar ik vergeet steeds hoe pittig de gerechten kunnen zijn. Mijn mond stond in brand.
Ik raakte aan de praat met het meisje dat mijn eten had gebracht. Ze bleek net zo oud te zijn als ik, heet Yada en studeert voor docent Engels. Ze wil graag als ze klaar is les gaan geven in dit dorp. Hier is ze geboren en opgegroeid en ze zegt dat mensen hier nauwelijks Engels spreken. Haar ouders zijn geboren in Birma/Myanmar en 30 jaar geleden de grens over gevlucht. Familie van hun woont daar nog en ze hebben contact via de telefoon. Ze horen tot de Shan bevolking. Yada vertelt dat er veel jonge meiden zwanger raken. De scholen houden hier rekening mee. Ze mogen twee maanden stoppen met school om daarna weer hun studie op te pakken. De meesten meiden gaan niet meer terug naar school, omdat de combinatie leren en zorgen voor je kind moeilijk te combineren valt. Ik werd uitgenodigd door yada om naar het Poi Sang Lang festival te komen. Dit is een feest om te vieren dat jongens mannen worden. Jongens van 8 tot 14 jaar doen er aan mee. Met 15 jaar ben je hier volwassen. De jongens mogen dan 5 dagen (het festival duurt 5 dagen) niet met hun voeten op de grond komen. Ze moeten dus overal naar toe gedragen worden. Dit is de traditie. Als de families geld hebben dan gaat de man studeren. Zo niet dan zal de man voor het monnikenleven kiezen. Er de familie later wel genoeg geld heeft, kan hij uit het monnikenleven stappen en gaan studeren en werken.
Heel lief dat ze mij uitnodigt voor het festival, maar dat betekent dat ik hier nog een week moet blijven (begint 23 maart). Ik kan natuurlijk les gaan geven op de dorpsschool, maar ik denk dat ik liever verder wil reizen.
Na de lunch rijd ik nog een stukje verder langs theeplantages naar Mae Aw ( Baan Ruam Thai) , op de grens van Birma. Een chinees dorp aan een groot meer. Ik zag mensen op de theeplantages de blaadjes plukken op het heetst van de dag. In het winkeltje heb ik thee gekocht dat uit dit gebied komt. Toen weer het hele stuk teruggereden. Moe en bezweet kwam ik bij mijn guesthouse en ontmoette ik de eigenaresse. Ik vertelde haar waar ik geweest was en ze zei: ''Daar helemaal, zo ver de bergen in?! Daar ben ik zelfs nog nooit geweest!''. Ik kreeg van haar een koude ananasshake en we hebben gepraat over de omgeving. Hierna ben ik even een uur gaan slapen. Ik blijk niet meer de enige in het guesthouse te zijn. Vanmiddag is er een Zweed helemaal op de fiets hier naar toe gekomen. Ik heb hem nog niet gezien. Vanavond heb ik door de stad gelopen, maar het was stil op straat. Zelfs de nightmarket was rustig. Veel straathonden ook, die agressief beginnen te blaffen als je langs loopt. Ook zag in een hele lieve hond die nauwelijks meer kon lopen. Heel zielig om te zien, maar ik kan hier op deze plek niets aan doen.
Morgenochtend breng ik de scooter terug en ga ik op de mountainbike de dingen bezoeken die dichtbij zijn zoals de tempel op de berg, bamboobridge en de hotspa's. Morgenochtend is ook de sundaymarket waar de longnecks hun producten komen verkopen. Ik ga niet naar een longneck dorp. Ik heb gehoord dat ze erg veel geld vragen (15 euro) en ik houd niet van het ''aapjeskijken''.
Ik hoop dat ik morgen middag een bus terug kan nemen naar Pai en anders wordt het maandagochtend.