Dag 39 - 43 Sam Neua - Vieng Xai - Nong Khiaw

Donderdagochtend nam ik de bus naar Sam Neua. Het was een kleine, oude bus en ik was de enige westerse. Na 6 uur rijden stopten we eindelijk voor een lunch en kocht ik 'sticky' rice en bananen op de markt. Dit is altijd mijn lunch tijdens een busreis. De bus was oververhit dus moest gekoeld worden met water. Na bijna 12 uur door de bergen, het was inmiddels al donker, arriveerden we in Sam Neua. Ik was erg moe en liet mij door de tuktuk naar het eerste beste hotel brengen. Dit keer een hotel, omdat ik dan zeker wist dat ik heet water had en een schoon, zacht bed. De mensen in het hotel konden geen woord Engels, maar met gebaren kwamen we er uit.
De volgende ochtend vroeg opgestaan en naar de toeristenoffice gelopen, ik de hoop dat iemand daar Engels kon. En gelukkig, de man kon Engels. De enige in heel de stad. Ik vroeg of er bussen gingen naar Vieng Xai. Er ging maar één bus en geen bus terug vandaag. Dat was jammer, want ik wilde er niet overnachten. Ik vroeg hem of ik een brommer kon huren en hij zei dat ik zijn brommer wel mocht lenen (tegen betaling uiteraard). Het dashboard was kapot, één spiegel en schakelen ging moeizaam, maar hij reed en dat was belangrijk. Vieng Xai was ongeveer een uur rijden door de bergen. Soms reed ik achter een bus en toen verplaatsten alle inzittenden zich naar de achterbank om mij de kunnen zien en te zwaaien. Dat was wel erg grappig. Aangekomen in Vieng Xai bleek ik weer de enige westerse te zijn en dat vind ik toch wel een beetje lastig, maar ook wel weer avontuurlijk. Ik reed rond om het Cave Visitors Centre te vinden. Eenmaal gevonden, sprak de mevrouw goed Engels en vertelde zij mij dat er een Engelstalige tour was, inclusief een audiotour en een gids. Voordat de rondleiding begon nog noodlesoep gegeten bij een restaurant. Bij de eerste grot ontmoette ik mijn gids en zijn we de grootste grotten gaan bezoeken. De grotten lagen op afstand was elkaar, dus hij pakte zijn eigen brommer. De gids vertelde dat er nauwelijks westerse toeristen komen, terwijl ze net zo bekend willen worden als de tunnels bij Ho Chi Minh. Dagelijks zijn er wel 10 tot 50 toeristen uit Laos of Vietnam. Vieng Xai was lange tijd het hoofdkwartier van de Communistische Pathet Lao strijders. Hierbij een Engels stukje over de geschiedenis:
In the 1960s Laos was caught up in the conflict known to the world as the Vietnam War. For nine years, from 1964 to 1973, more than 20,000 people lived in a 'hidden city' they built inside the limestone peaks all around the area to try to survive daily aircraft bombing raids directed by US forces. They were only able to farm or work at night, so inside the caves they built everything they needed for their society to survive, including schools, hospitals, markets, a radio station and the headquarters of the Lao Patriotic Front - also known as the Pathet Lao. (http://www.visit-viengxay.com)
De rondleiding duurde in totaal ruim 2 uur en was erg bijzonder. Ik heb geen foto's gemaakt, anders moest ik 4 euro extra bijbetalen.
Hierna teruggereden naar Sam Neua en onderweg nog veel zwaaiende kinderen tegen gekomen. Volgende keer toch maar wat kleurpotloden meenemen.
Terug ik Sam Neua nog even naar het busstation gereden om te vragen hoe laat de bus de volgende dag ging. De mevrouw gaf mij een telefoon in mijn handen en ik kreeg de buschauffeur zelf te spreken. Ik moest de volgende dag om 7 uur bij het busstation zijn.
De brommer zou ik om 17.00 uur bij het huis van de eigenaar brengen, maar hij was er nog niet. Er zaten wel drie mannen aan een tafel die mij gelijk heel enthousiast een hand gaven en glaasje LaoLao (rijstwhiskey) aanboden . Ze begonnen hele verhalen te vertellen in het Lao, waar ik geen woord van verstond, maar bleef vriendelijk lachen. Na drie shotjes vond ik het wel weer genoeg. Tien minuten later kwam de man van het toeristenbureau en kreeg ik netjes mijn paspoort terug. Hij zei dat hij wel heel bezorgd was met de gevaarlijk wegen en dat hij blij was dat ik terug was. Hij heeft mij voorgesteld aan zijn vrouw, moeder en zoontje van 1 jaar oud. Nog even op de stoep samen gekletst en ben toen via de markt teruggelopen naar het hotel. Naast noodlesoep was er in de stad niets te eten, maar gelukkig had ik nog bananen en rijst over van de dag er voor. Op de markt nog een paar cakejes gekocht van twee meisjes. De volgende ochtend langs de kant van de weg een tuktuk aangehouden en naar het busstation gegaan. Ik kwam daar om 7.10 aan en de chauffeur zei dat ik te laat was, de bus vol was en ik de volgende dag maar terug moest komen. Ik wilde hier echt geen dag langer blijven en verteld dat ik echt vandaag weg wilde. Ik kon gelukkig met een andere bus mee, die gelijk vertrok. In het begin zat er een hele brede man naast mij en zat ik dus tegen het raam geplakt. Traditionele muziek werd opgezet en opeens begon die man toch mooi mee te zingen! Gelukkig stapte hij even later uit en had ik meer ruimte. Even later kwam er een vrouw met haar jonge dochter naast mij zitten. Na 10 uur rijden kregen we pech en stonden we in het donker, in de regen boven in de bergen. De brommer werd van het dak gehaald en iemand ging naar het dichtstbijzijnde dorp. Ik deelde intussen mijn eten met de vrouw en haar kind dat naast mij zat en een uur later was de bus gemaakt en konden we verder. In het donker herkende ik Nong Khiaw en riep naar de chauffeur of hij wilde stoppen. Al klimmend over alle mensen, en bagage in het gangpad bereikte ik de uitgang. Ik koos nu niet voor de slaapzaal, maar voor een eigen kamer aan de andere kant van de brug. Gisteren heb ik uitgeslapen, ontbeten en mijn backpack en kleding gewassen. En daarna alles buiten in de zon gehangen. In de middag ben ik naar Delilah’s gegaan en het was erg leuk om Hobbes, de eigenaar en de rest van het personeel weer te zien. Het zijn super aardige mensen. Daar wat gelezen over Vietnam en raakte aan de praat met Maren, uit Duitsland. Zij kwam net uit Vietnam. We hebben chocoladecake gegeten dat Hobbes had gebakken en er stond kerstmuziek op. Waarschijnlijk een grapje, omdat het Lao nieuwjaar nu gevierd wordt. Maren en ik zijn 's avonds uit eten geweest bij mijn favoriete Indiaas restaurant (inmiddels al de 4e keer). Er waren maar twee restaurants open i.v.m. de feestdagen. En je raad nooit wie ik tegen kwam. Gabriel, de fransman die ik twee weken geleden hier had ontmoet. Hij had een boot gekocht en is daarmee een week gaan varen. Tijdens het eten kwam er een hele grote bidsprinkhaan op mijn stoel zitten. Prachtig om te zien. Wel een raar idee, dat het vrouwtje het hoofd van het mannetje afbijt tijden het paren. Rare beesten. Na het eten een shake gaan drinken bij het andere restaurant en later kwam Gabriel en een meisje uit Finland er ook bijzitten. Vandaag doe ik niet veel. Nog wat wassen en checken of de boot morgen gaat naar het noorden. Het is rustig in Nong Khiaw. Er zijn nu ongeveer 10 backpackers. Veel mensen zijn nu in Luang Prabang of Vientiane om het nieuwjaar te vieren en watergevechten te houden. Ik ben blij dat ik weer in Nong Khiaw ben. Ik vind het een erg fijne plek.